Μιούχνας
«Να εγερθούν οι εκπρόσωποι των κατηγορουμένων παρακαλώ.
«Μέλη της κατηγορούμενης φυλής των Μιούχνας, μέλη των υπόλοιπων 127 φυλών. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Γαλαξιακής Ένωσης των 128, δίκασε και λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν έλαβε την απόφασή του.
«Η φυλή των Μιούχνας κατηγορείται για τα ακόλουθα αδικήματα: ανάπτυξης πολεμικής τεχνολογίας, πράξεων πολέμου ενάντια σε έτερα μέλη της Ένωσης, πράξεων πολέμου μεταξύ μελών της ίδιας φυλής, γενοκτονίας της φυλής των Φλίντονς, εκμετάλλευσης κατώτερης νοημοσύνης ζωντανών οργανισμών, καταστροφής φυσικών πόρων πλανητών, τάσεις εκτός ορίων επεκτασιμότητας, ανάπτυξης οικονομίας βασισμένη σε νόμισμα, ρατσισμού, εκφοβισμού, παρουσίασης ανισοτήτων μεταξύ των μελών της φυλής και δημιουργίας κυβέρνησης.
«Με ψήφους 127 - 0, το Ανώτατο Δικαστήριο της Γαλαξιακής Ένωσης των 128 βρίσκει τους κατηγορούμενους ένοχους για όλες της κατηγορίες, και επιβάλλει τις ακόλουθες ποινές: Αποβολή της φυλής των Μιούχνας από την Ένωση και εξορία διάρκειας δύο χιλιάδων πρότυπων ετών από κάθε κατοικήσιμο πλανήτη. Τα μέλη της φυλής θα επιβιβαστούν σε στόλο που θα παραχωρηθεί από την Ένωση και θα εκτίσουν την ποινή της εξορίας τους στο διάστημα».
Προφανώς, κατατέθηκε έφεση και προφανώς, απορρίφθηκε.
Προφανώς υπήρξαν βίαιες αντιδράσεις από την πλευρά των καταδικασθέντων και προφανώς, δεν κράτησαν για πολύ. Η ποινή εκτελέστηκε και οι Μιούχνας θα περνούσαν τις υπόλοιπες δύο χιλιετίες επιπλέοντας στο διάστημα.
Ήταν η αυστηρότερη ποινή που είχε επιβληθεί ποτέ στην ιστορία της Ένωσης. Η αλήθεια είναι όμως, πως κανείς δεν λυπήθηκε ιδιαίτερα τους εξόριστους, αφού πήγαιναν γυρεύοντας. Ίσως η μόνη λύπηση να ήταν για την χαμηλή τους νοημοσύνη. Πως είναι δυνατόν να πίστευαν πως θα έκαναν αυτά που έκαναν χωρίς να έρθει η μέρα να πληρώσουν; Βέβαια, ήταν κοινό μυστικό ανάμεσα στις φυλές, πως οι Μιούχνας επιδίωκαν να βγουν από την Ένωση. Οι φιλοσοφίες τους δεν συμβάδιζαν. Ήθελαν να ζήσουν με τον δικό τους - μοναδικό - τρόπο χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Τελικά πάντως, τον πέτυχαν το στόχο τους. Έφυγαν από την ένωση. Ή καλύτερα, τους έφυγαν από την Ένωση. Το τίμημα όμως, ήταν φυσικά πολύ βαρύ. Δύο χιλιάδες πρότυπα χρόνια ήταν ένα τεράστιο χρονικό διάστημα, ειδικά για όντα με μέση διάρκεια ζωής σαν τη δική τους. Ίσως στο τέλος της εξορίας να μην είχε απομείνει κανείς και πιθανόν αυτός να ήταν και ο απώτερος σκοπός της ποινής.
Κατά τη διάρκεια των αιώνων, οι εξόριστοι λάμβαναν σποραδικά, διάφορα μηνύματα από την Ένωση, κυρίως όταν πλησίαζαν σε κάποιον κόσμο στον οποίο δεν είχαν δικαίωμα να πλησιάσουν. Λίγο πριν την ολοκλήρωση της πρώτης χιλιετίας παρόλα αυτά, τα μηνύματα έπαψαν να έρχονται, κάτι που εξήρε την περιέργεια των Μιούχνας.
Αφού επισκέφθηκαν διάφορους πλανήτες που άνηκαν σε άλλες φυλές, ήταν πλέον σίγουροι.
Είχαν όλοι τους εξαφανιστεί. Όλες οι πόλεις τους σε πλανήτες και διάστημα ήταν άδειες, ενώ δεν υπήρχε κανένα ίχνος κυκλοφορίας άλλων διαστημοπλοίων.
Είχαν μείνει μόνοι τους. Ένας ολόκληρος γαλαξίας για την πάρτη τους. Αυτό που πάντα ήθελαν δηλαδή, σύμφωνα με τους πρώην συμμάχους τους. Το τι συνέβη όμως, αν εξαφανίστηκαν από κάποια καταστροφή ή αν έφυγαν από μόνοι τους, δεν θα μαθαίνονταν ποτέ.
Έτσι, οι ελεύθεροι πια Μιούχνας, έμειναν μόνοι τους με το δίλημμά τους. Να εγκατασταθούν σε κάποιον από τους πρώην κατοικημένους πλανήτες ώστε να έχουν κάποια τεχνολογία και περισσότερες ανέσεις ή να τα αφήσουν όλα πίσω και να ξεκινήσουν από την αρχή;
«Κοίτα να δεις που τελικά η τιμωρία έπιασε τόπο», θα έλεγε κάποιος από τους δικαστές αν μάθαινε για την απόφαση που πήραν τελικά οι Μιούχνας. Ήξεραν πολύ καλά για τις πράξεις των προγόνων τους, για τις οποίες πλήρωναν τώρα και οι ίδιοι και δεν ήθελαν να ενθαρρύνουν τις πιθανότητες να τις επαναλάβουν και αυτοί στο μέλλον.
Συνεπώς, προσγειώθηκαν στον πρώτο άδειο πλανήτη που μπορούσε να υποστηρίξει τους οργανισμούς τους και ξεκίνησαν ξανά. Η μόνη τεχνολογία που είχαν ήταν τα διαστημόπλοια, προίκα της πρώην Ένωσης. Όμως και αυτά σύντομα εγκαταλείφθηκαν και με το πέρασμα των αιώνων θάφτηκαν κάτω από της ερήμους και τις θάλασσες του νέου αυτού κόσμου.
Ακόμη και χωρίς τεχνολογία όμως, η Μιούχνας τα κατάφερναν καλά. Έπιαναν τα χέρια τους. Δεν άργησε η μέρα που έχτισαν την πρώτη τους πυραμίδα.
