Η μαύρη τρύπα

Η μαύρη τρύπα

Αν αναφέρεις σε τυχαίους ανθρώπους τη λέξη “παράδεισος,” ποια χρώματα θα κυριαρχούν στην εικόνα που θα φέρουν στο μυαλό τους; Αποχρώσεις του μπλε, άσπρο, πράσινο. Για την λέξη “κόλαση;” Μαύρο σίγουρα, γκρίζο, το κόκκινο της φωτιάς. Αυτό είναι φυσιολογικό να συμβαίνει, αφού τέτοιες εικόνες έχουν σχηματιστεί στο μυαλό τους από αυτά που έχουν διαβάσει, ακούσει ή δει σε πίνακες καλλιτεχνών, στους οποίους απεικονίζονται αυτά τα δύο βασίλεια. Όμως είναι όλοι τους λάθος. Και πως να μην είναι, όταν δεν έχουν βρεθεί στην πραγματικότητα σε κανένα από αυτά τα δύο μέρη. Δεν ξέρουν. Όμως εγώ ξέρω, τουλάχιστον για την κόλαση, γιατί έχω βρεθεί σε αυτήν. Και ξέρετε τι χρώμα έχει; Λευκό. Κατάλευκο. Δεν το περιμένατε, ε; Αυτή είναι η αλήθεια, αφού όπως σας είπα έχω περάσει από αυτήν. Για την ακρίβεια, βρίσκομαι ακόμη εκεί. Αλλά όχι για πολύ ακόμη. Σύντομα θα δραπετεύσω, αφού η μαύρη τρύπα, η μαύρη τρύπα έρχεται.

Με λένε Αλ. Σκέτο Αλ, χωρίς επώνυμο. Δε θα κάνω τη χάρη στους γονείς μου να τοποθετήσω το ηλίθιο όνομά τους δίπλα στο δικό μου. Και το Αλ, δεν είναι καν το όνομα που μου έδωσαν όταν με βούτηξαν σε μια κολυμπήθρα χωρίς να με ρωτήσουν. Είναι ένα όνομα που διάλεξα εγώ για τον εαυτό μου. Το όνομα που μου άρεσε. Δε το βρίσκετε χαζό να μην επιλέγει ο καθένας πως θέλει να τον αποκαλούν για όλη του τη ζωή; Εγώ το βρίσκω, και δεν με νοιάζει τι λέτε.

Γιατί τέτοιο μίσος απέναντι στους ανθρώπους που με έφεραν στο κόσμο; Γιατί για εκείνους ήμουν ένα λάθος, ένα πλάσμα που ενδόμυχα εύχονταν να μην είχε γεννηθεί ποτέ. Γιατί θεώρησαν ότι εφόσον με έφεραν σε αυτό το κόσμο, είχαν κάθε δικαίωμα να με στείλουν και σε έναν δεύτερο. Έναν μικρόκοσμο μέσα σε αυτό το κόσμο. Έναν κόσμο γεμάτο λευκούς τοίχους και κραυγές που και λογικό άνθρωπό, μπορούν να τον οδηγήσουν στη τρέλα. Και αν δεν το καταφέρουν οι τοίχοι και οι κραυγές, θα το καταφέρουν τα φάρμακα. Ω ναι, τα φάρμακα. Κανείς δεν γλιτώνει από δαύτα.

Τώρα στο μυαλό σας έχετε ένα μεγάλο κτήριο με μια φανταχτερή ταμπέλα να δηλώνει: “Κέντρο ψυχικής υγείας και αποκατάστασης.” Τι γλυκό ε; Αρχίδια! Η ταμπέλα έπρεπε να λέει: “Λευκή Κόλαση.” Γιατί αν δεν είναι έτσι η κόλαση, δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να είναι.

Πως κατέληξα εδώ μέσα; Δεν κατέληξα, με κατέληξαν με το ζόρι οι δύο άνθρωποι που με έφεραν στο κόσμο. Είχα αυτήν την περίεργη πάθηση. Πάθαινα κρίσεις πανικού πότε πότε, αλλά όχι συχνά, μια φορά το μήνα ίσως. Δεν ήμουν κίνδυνος για κανέναν φυσικά και πέρα από αυτό ήμουν απολύτως φυσιολογικός. Δεν χρειαζόμουν κάποια θεραπεία, πόσο μάλλον να μπω σε τρελάδικο, και αυτό το άκουσα με τα ίδια μου τα αφτιά να το λέει ο γιατρός στους γονείς μου. Αυτό όμως που επίσης άκουσα με τα ίδια μου τα αφτιά ένα βράδυ, ήταν τον πατέρα μου να λέει εκνευρισμένος στην μητέρα μου πως δεν με ήθελε και πως θα ήταν καλύτερα να με χώσουν (ναι, αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε) σε ίδρυμα. Η μητέρα μου συμφώνησε πρόθυμα.

Αυτό που ακολούθησε δεν ήταν μία από τις κρίσεις μου, αλλά μια εντελώς συνειδητή, ανθρώπινη, πλην ακραία ενέργεια. Τους επιτέθηκα επί τόπου και είχα σχεδόν στραγγαλίσει την μητέρα μου, όταν έχασα τις αισθήσεις μου. Δεν ξέρω από τι, αλλά φαντάζομαι από κάποιο βαρύ αντικείμενο που προσγειώθηκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.

Μετάνιωσα για αυτή μου την ενέργεια; Ναι, σαφώς. Όχι για τους γονείς μου, ευχαρίστως θα τους φύτευα από μία σφαίρα στο κεφάλι αν είχα την ευκαιρία τώρα. Το μετάνιωσα γιατί με αυτό που έκανα, αυτομάτως αγόρασα ένα εισιτήριο για τα λευκά μπουντρούμια όπου και κατοικώ τα τελευταία δώδεκα χρόνια.

Ήμουν δεκατρία όταν μπήκα εδώ.

Δεν ήμουν τρελός τότε. Δεν ήμουν, τ' ορκίζομαι.

Ήμουν πολύ φοβισμένος στην αρχή και θυμάμαι που έκλαιγα συνεχώς. Εκείνοι νόμιζαν ότι είχα κατάθλιψη (πέρα από την τρέλα) και με πλάκωσαν στα φάρμακα. Δεν είχα κατάθλιψη, αλλά ποιος με άκουγε; Εδώ μέσα δεν σου μιλάνε, εκτός και αν είναι απολύτως απαραίτητο. Δεν τους νοιάζει. Αντιμετωπίζουν τα πάντα με τα χάπια τους. Κλαις; Χάπι! Γελάς; Χάπι! Μιλάς; Χάπι! Κλάνεις; Κι άλλο χάπι! Φυσικά υπάρχουν και τα στάνταρ χάπια που δεν τα γλιτώνεις ότι και να γίνει. Υποθέτω ότι αυτά τα παίρνεις απλά και μόνο επειδή αναπνέεις.

Δεν ήμουν τρελός όταν μπήκα εδώ μέσα. Δεν ήμουν, τ' ορκίζομαι.

Όμως μικρή σημασία έχει αυτό, γιατί όπως σας είπα ήδη, τα φάρμακα στο τέλος σε μετατρέπουν σε ένα άψυχο κουφάρι που σέρνει τα πόδια του λες και είναι δεμένα σε κάποια αόρατη μπάλα κατάδικου, και περιφέρεται μέσα στους διαδρόμους αυτής της κόλασης. Μετά από τόσα χρόνια, μοιραία έγινα κι εγώ ένα από αυτά.

Θα αναρωτιέστε βέβαια, πως είναι τότε δυνατόν να γράφω αυτό το γράμμα. Για κάποιον άγνωστο λόγο, έχω σύντομα διαλείμματα από αυτό το κώμα της άνοιας στο οποίο με έχουνε ρίξει. Δεν είναι πολύ συχνά όμως, γι' αυτό και αυτό το γράμμα που ξεκίνησε πριν τέσσερα χρόνια, βρίσκεται ακόμη στη δεύτερη σελίδα του. Ελπίζω να προλάβω να γράψω όλα όσα θέλω, γιατί κάθε φορά που παίρνω πίσω τον εαυτό μου φοβάμαι ότι θα είναι και η τελευταία.

Και τώρα περνάμε στο ενδιαφέρον κεφάλαιο που είναι η απόδραση. Ναι, υπάρχει τρόπος να βγω από εδώ.

Γιατί η μαύρη τρύπα, η μαύρη τρύπα έρχεται.

Ξεκίνησε μια μέρα στα πρώτα μου χρόνια εδώ. Τότε που το μυαλό μου ήταν ακόμη μέσα στο κεφάλι μου. Γιατί δεν ήμουν τρελός όταν μπήκα εδώ μέσα. Δεν ήμουν, τ' ορκίζομαι. Καθόμουν στο μεγάλο σαλόνι και έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ που έπαιζε στην τηλεόραση. Είχαν κλείσει τον ήχο, αλλά μπορούσα να διαβάσω τους υπότιτλους. Ντοκιμαντέρ και μάλιστα ξενόγλωσσο σε τρελάδικο; Σας είπα, δεν τους νοιάζει.

Μιλούσε λοιπόν ένας καραφλός επιστήμονας και έλεγε γενικά για τις μαύρες τρύπες που κυκλοφορούν στο διάστημα και καταπίνουν κυριολεκτικά τα πάντα. Επίσης, έκανε αναφορά στις μικροσκοπικές μαύρες τρύπες, λέγοντας ότι η μικρή τους ακτίνα τους επιτρέπει να περνάνε απαρατήρητες μέσα από ένα άστρο ή έναν πλανήτη χωρίς να επηρεάζουν τίποτα παραπάνω από μερικά άτομα της ύλης από την οποία θα περάσουν. Απλά μπαίνουν από κάποιο σημείο και βγαίνουν από το αντιδιαμετρικό του. Υπάρχουν όμως και κάποιες που είναι λίγο μεγαλύτερες και έχουν αρκετή μάζα, ώστε περνώντας μέσα από τον πλανήτη να προκαλέσουν κάποια σεισμική δόνηση ή κάποιο δυνατό ακουστικό σήμα σαν ένα αεροπλάνο που σπάει το φράγμα του ήχου.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, άρχισα να έχω το ίδιο όνειρο κάθε βράδυ. Σε αυτό το όνειρο, είμαι σε ένα καταπράσινο λιβάδι με τα χόρτα να καλύπτουν το κάτω μισό του σώματός μου και έναν αδύναμο κρύο αέρα να χαϊδεύει το πρόσωπό μου. Κοιτάζω το σώμα μου και παρατηρώ ότι είμαι ολόγυμνος και άτριχος σαν μωρό. Μπροστά μου, εκτός από τα πράσινα αγριόχορτα, τον καταγάλανο ουρανό κι έναν φωτεινό ήλιο κρεμασμένο εκεί, δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Γυρνάω προς την άλλη κατεύθυνση κι εκεί βλέπω κάτι διαφορετικό. Όχι στη γη, αλλά στον ουρανό. Αισθάνομαι το στόμα μου να ανοίγει, όχι για να πει κάτι, αλλά από δέος και μια ανατριχίλα διατρέχει κάθε σημείο του σώματός μου, παρόλο που δεν έχω τρίχες. Ο μισός ουρανός από εκείνη την πλευρά είναι καλυμμένος από έναν τεράστιο πλανήτη. Βρίσκεται σε κλίση περίπου 45 μοιρών από το οπτικό μου πεδίο και η μισή του επιφάνεια είναι βυθισμένη κάτω από τον ορίζοντα, ενώ δύο γιγαντιαία δαχτυλίδια αιωρούνται γύρω από την ξεθωριασμένη, χάλκινη επιφάνεια του. Είναι ένας γίγαντας αερίων, σαν τον Δία και τον Κρόνο. Προς στιγμήν σκέφτομαι ότι βρίσκομαι σε ένα από τα φεγγάρια του Κρόνου, όμως γρήγορα απορρίπτω αυτή την ιδέα. Δεν υπάρχουν πράσινα λιβάδια στα φεγγάρια του Κρόνου, αλλά και σε κανέναν άλλον πλανήτη εκτός από τη Γη.

Τότε είναι που ακούγεται μία βροντώδης φωνή, η ένταση της οποία φτάνει σε αστρονομικά επίπεδα. Αισθάνομαι λες και μου μιλάει ο ίδιος ο πλανήτης, και ποιος ξέρει, ίσως να είναι κι έτσι.

“Υπάρχουν δισεκατομμύρια πλανήτες με πράσινα λιβάδια Αλ,” λέει αρχικά και με κάθε λέξη αισθάνομαι ένα κύμα να χτυπάει το σώμα μου και να το τινάζει προς τα πίσω. “Απλά δεν είναι στη γειτονιά σου.”

Στέκομαι να κοιτάζω τον ουρανό με δέος σαν να κοιτάζω τον ίδιο το Θεό. Το μυαλό μου μοιάζει να έχει αναστείλει τη λειτουργία του, σαν να νιώθει τόσο μικρό και ασήμαντο μπροστά σε αυτή τη φωνή, που να έχει κρυφτεί σε μία γωνία από την ντροπή του.

“Η μαύρη τρύπα, η μαύρη τρύπα έρχεται, Αλ,” συνεχίζει η φωνή. “Θέλεις να φύγεις από αυτόν το σκατόκοσμο στον οποίο σε κλείδωσαν;”

Θέλω να απαντήσω και να πω ναι, αλλά μου είναι αδύνατο. Όμως αυτό δεν επηρεάζει τον ιδιοκτήτη της φωνής ο οποίος φαίνεται να ξέρει την απάντησή μου. Φυσικά και την ξέρει, είναι ένας γαμημένος πλανήτης! Μπορεί να διαβάσει το ταπεινό μυαλό μου χωρίς καν να προσπαθήσει.

“Τότε άκουσε με και κράτα τις ερωτήσεις για τον εαυτό σου. Σε δεκαέξι χρόνια από τώρα, στις 5 Ιουλίου του 2053 και οκτώ λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, μια μικρή μαύρη τρύπα θα περάσει μέσα από τον πλανήτη σου. Το σημείο εξόδου της θα είναι αυτός ο λευκός κόσμος στον οποίο κατοικείς. Αυτή θα είναι η μοναδική σου ευκαιρία να φύγεις από εκεί και να έρθεις σε έναν άλλο κόσμο, καλύτερο και δικαιότερο από τον δικό σου. Εδώ κανείς δεν θα μπορούσε να σου κάνει αυτά που σου έκαναν εκεί πέρα. Για να γίνουν αυτά όμως, θα πρέπει να βρίσκεσαι ακριβώς στο κέντρο της πορείας της τρύπας όταν αυτή βγει από τον πλανήτη. Αυτό το κέντρο βρίσκεται στην αίθουσα του ηλεκτροσόκ.”

Σε αυτό το σημείο θέλω να ανοίξω το στόμα μου και να φωνάξω, να μάθω που είμαι και ποιος είναι αυτός που μιλάει, αλλά το όνειρό έχει ήδη τελειώσει. Αν και δε νομίζω να έπαιρνα απαντήσεις στα ερωτήματά μου έτσι κι αλλιώς.

Στην αίθουσα του ηλεκτροσόκ λοιπόν. Εκεί καταλήγουν όσοι ξεπερνάνε τα όρια. Αν και ειλικρινά, δεν υπάρχουν συγκεκριμένα όρια. Τα όρια εξαρτώνται κάθε φορά από τη διάθεση του εκάστοτε γιατρού. Δεν ξέρω τι γίνεται ακριβώς εκεί μέσα, αλλά ξέρω σίγουρα ότι σε υποβάλλουν σε ηλεκτροσόκ και μετά σε κρατάνε δεμένο και κλειδωμένο εκεί για μέρες. Επίσης, ξέρω ότι πολλοί φεύγουν από εκείνη την αίθουσα μέσα σε κλειστές μαύρες σακούλες. Εγώ δεν έχω μπει ποτέ. Όμως τώρα θα μπω. Φοβάμαι πολύ αλλά θα μπω. Τι επιλογές έχω; Σήμερα είναι 23 Σεπτεμβρίου 2051 και το μόνο που ελπίζω είναι να συνεχίσω να έχω αυτά τα διαλείμματα από την άνοια.

Θέλω τον εαυτό μου πίσω.

Η μαύρη τρύπα, η μαύρη τρύπα έρχεται σε λιγότερο από δύο χρόνια και δεν ήμουν τρελός όταν μπήκα εδώ μέσα. Δεν ήμουν, τ' ορκίζομαι.

6 Μαΐου 2052 σήμερα. Άλλη μια μέρα όπου είμαι ο εαυτός μου. Δεν έχω κάτι άλλο να σας πω, απλά περιμένω να έρθει η μέρα που θα βγω από εδώ μέσα.

27 Αυγούστου 2052. Συνειδητοποίησα ότι τελικά οι πιθανότητές μου δεν είναι καλές. Πρέπει να μου έρθει το διάλειμμα διαύγειας μέσα στο διάστημα 1 με 4 Ιουλίου για να τα καταφέρω. Ποιες είναι οι πιθανότητες; Αν υπάρχει κάποιος Θεός εκεί έξω, σε ικετεύω...

1 Δεκεμβρίου 2052. Αύριο είναι τα γενέθλιά μου, αλλά αύριο δεν θα το ξέρω γιατί θα είμαι ένα ζόμπι. Χρόνια πολλά Αλ.

3 Μαρτίου 2053. Τέσσερις μήνες και δύο μέρες ακόμη. Πως μπόρεσα να πιστέψω ότι μπορεί να τα καταφέρω; Τι αφελής που ήμουν; Είναι αδύνατον να ξανασυνέλθω στις μέρες που θέλω. Είναι σαν να προσπαθείς να βάλεις καλάθι από την άλλη άκρη του γηπέδου. Δε θα συμβεί ποτέ.

4 Ιουλίου 2053!!!!! Τρίποντο! Το πιστεύετε; Μόλις λίγες ώρες πριν! Τελικά υπάρχει Θεός. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Κλαίω όπως τις πρώτες μέρες που μπήκα εδώ μέσα. Αλλά αυτό είναι καλό. Είναι καλό. Με δάκρυα μπήκα, με δάκρυα θα βγω. Βγάζει νόημα ε; Δεν βγάζει; Ναι. Ναι, έτσι ακριβώς. Είμαι τόσο ενθουσιασμένος. Θα πάρω τη ζωή μου πίσω. Τη ζωή που μου κλέψανε. Πρέπει να φύγω όσο έχω ακόμη τα λογικά μου, δεν μπορώ να το ρισκάρω να μείνω άλλο εδώ. Θα ορμήξω σε κάποιον γιατρό και θα αρχίσω να του δαγκώνω το αφτί. Ελπίζω να του το ξεριζώσω κιόλας του μπάσταρδου. Τότε σίγουρα θα με πάνε για ηλεκτροσόκ. Αλλά δε με νοιάζει! Γιατί η μαύρη τρύπα, η μαύρη τρύπα έρχεται και θα με πάρει από εδώ μέσα.

Σας αποχαιρετώ και πρέπει να ξέρετε ότι δεν ήμουν τρελός όταν μπήκα εδώ μέσα. Δεν ήμουν, τ' ορκίζομαι.

Μαύρη τρύπα, μαύρη τρύπα έρχομαι.

***

Στις 5 Ιουλίου του 2053, λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, σημειώθηκε ασθενής σεισμική δόνηση στην περιοχή της δυτικής Μαγνησίας. Το επίκεντρο του σεισμού βρισκόταν στο σημείο όπου στεγάζεται η δημόσια ψυχιατρική κλινική της περιοχής. Δεν αναφέρθηκαν ζημιές.